ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ:
Σχεδόν 75 χρόνια μετά τη λήξη του Β Παγκοσμίου Πολέμου (1939-1945) και την απελευθέρωση των ναζιστικών στρατοπέδων, τα ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα. Το Ολοκαύτωμα, ως γεγονός, είναι από μόνο του αδιανόητο, αποστομωτικό. Τίποτα δεν μπορεί να εξηγήσει το σχεδιασμό, την οργάνωση, την «επιτυχή» ως προς τον «τελικό» σκοπό της εκτέλεση ενός τόσο μεγάλου σχεδίου μαζικής ανθρώπινης εξόντωσης. Τι μένει λοιπόν; Η δύναμη της εκπαίδευσης και η ευθύνη του εκπαιδευτικού. Να πληροφορήσει, να καλλιεργήσει την ενσυναίσθηση των παιδιών, να περιγράψει το πλαίσιο μέσα στο οποίο το αδιανόητο έγινε πραγματικό. Να κρατήσει τη μνήμη διαρκή εν τέλει.
Στο συγκεκριμένο πρόγραμμα, πήραν μέρος 90 μαθητές και μαθήτριες της Β Τάξης του 2ου Γυμνασίου Ηλιούπολης. Κυρίως, επιχειρήθηκε η διεύρυνση της διδακτικής του Ολοκαυτώματος μέσα από τη σύνδεσή του με τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Σε συνθήκες πανδημίας και εγκλεισμού, δοκιμάζεται η καθολικότητα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ενώ παράλληλα διαστέλλεται η σημασία της ατομικής ευθύνης και επιλογής. Μέσα από τη δραματοποίηση, τα παιδιά αποτύπωσαν τη δική τους στάση απέναντι σε ένα δίλημμα που έθεσε η ίδια η πανδημία σε ένα γιατρό, απόγονο θυμάτων του Ολοκαυτώματος. Οι εργασίες τους, ένα πρώτο βήμα για την κατανόηση, την εμπέδωση και ίσως και την πρόληψη παρόμοιων εγκλημάτων κατά του Ανθρώπου στο μέλλον.
